DÖNDÜ DÖNMEDİ -I-

-A. Kocaman’ın şiirine nazîre-

Kış uykusu sonu tekrar yuvaya
Kurtlar, kuşlar döndü; Döndü dönmedi.
Dünyanın uydusu aydan geriye
Kozmonotlar döndü; Döndü dönmedi.

Ben Döndü dedikçe, Döndü nazlandı
Hayatı dikensiz toz pembe sandı
Fazla onurluydu belki utandı
Mevlevîler döndü; Döndü dönmedi.

Yükseklerden uçtu fazla övündü
Beklediği anlı şanlı düğündü
Güz mevsimi geldi, bulgur öğündü
Değirmenler döndü; Döndü dönmedi.

Deseler ki senin gönlün nesinde
Bilmem edâsında, bilmem sesinde
İlâhi kanunla yörüngesinde
Gezegenler döndü; Döndü dönmedi.

Aşka düşen âşık yanar mı nâra?
Döndürmek mümkün mü çeksen de dâra?
Dedikodu dersen kırkı kırk para
Ne dümenler döndü; Döndü dönmedi.

Sitem etti, acımadan yürüdü
Peşi sıra sürüm sürüm sürüdü
Kutuplarda buz dağları eridi
Çöller göle döndü; Döndü dönmedi.

Ümidini kesme sen yâri ara
Görmemiş tabipler böyle bir yara
Onun ateşiyle kavrulan Kara
Döndü ye döndü de; Döndü dönmedi...

Dönmedi, dönmedi; Döndü dönmedi
Ne dümenler döndü; Döndü dönmedi...

(*) Bu şiir Yeni Ufuk Dergisi’nin düzenlemiş
olduğu yarışmada "özel jüri" ödülü aldı ve bestelendi...


DÖNER İNŞALLAH -II-

Havalı tavrıyla bindiği attan
İnmez denen Döndü, iner İnşallah.
CD’ ler dolusu aşk nâmesini
Sunmaz denen Döndü, sunar inşallah.

Hayâlimde yoktun, neredeydin dün?
Çok beklettin beni, n’olur geri dön! ..
Ya bugün, ya yarın, ya da o bir gün
Dönmez denen Döndü, döner inşallah.

Dertli kaval gibi o da hep inler
Sevdâdan söz etsem umarım dinler
Bir gün; bir zil çalar, kulağım çınlar
Anmaz denen Döndü, anar inşallah.

Beklenmedik an da çıksa yoluma
Girer mi, girmez mi, bilmem koluma?
Şeydâ bülbül gibi, gönül dalıma
Konmaz denen Döndü, konar inşallah.

Anlatmakla bitmez sevdâ masalı
Âşıkların gönlü tümden tasalı
Kara’sı uğruna, Aslı misâli
Yanmaz denen Döndü, yanar inşallah...


DÖNDÜ DÖNECEK -III-

Döndü’den Kara’ya müjdeli haber
Dönmem diyen Döndü; döndü dönecek.
Çileyle yazdığı aşk nâmesini
Sunmam diyen Döndü; sundu sunacak.

Çiçekler saçayım dön ki yoluna
Yalvarırım el girmesin koluna
Kanat çırpa çırpa gönül dalına
Konmam diyen Döndü; kondu konacak.

Öyle dargın dargın gel durma öyle
Bir derdin var ise, sen bana söyle
Bir yudum içtiği aşk şarabıyla
Kanmam diyen Döndü; kandı kanacak.

Saçlarım ağarsa olsam âsâlı
Yine de beklerim her an visâli
Aşkın ateşiyle Aslı misâli
Yanmam diyen Döndü; yandı yanacak...

Beyaz umdun, Kara kondu bahtına
Birlikte çıkalım gönül tahtına
Nasıl olsa bir gün gelin atına
Binmem diyen Döndü; bindi binecek...


DÖNDÜ DÖNDÜ -IV-

Sen de benim gibi çok çektin çile
Dertli Döndü, benim Döndü, yâr Döndü.
Al, Kara’nı kollarına ne olur
Döne döne, durma Döndü, sar Döndü.

Yeter; dön gel; gül yanağın solmadan!
Pişman olup saçın, başın yolmadan
Dönmelisin hiç bir baskı olmadan
Canım Döndü, dünya döndü, bir Döndü.

Dilârâ, Dilrûbâ, Dilek’tir adı
Olamaz Döndü’süz bey, paşa, kadı...
Gönül arşivimde saklıdır yâdı
Döndü döndü, gülüm döndü, sır Döndü.

Sanma ki âşıklık sâdece niyet
Bedelle birlikte istiyor diyet
Geç olsa da tattı, aşkı nihâyet
İşte Döndü, güzel Döndü, pir Döndü.

Kara’n, bekler durur kapımı itsin
Bu sevdâ masalı vuslatla bitsin
Öyle direndi ki sormayın gitsin
Döndü amma, nasıl Döndü, zor döndü...
Acımazsan, al hançeri, vur Döndü...!!!

Hanifi KARA

Not: 1. Şiirin son üç kıtası bestelenmiştir...