Ne kolay kırılıyor kuklaların kanatları
Hiçbir sonsuza uçuşamıyorlar
Kötü kokuyor kasnakçının elleri
Hep eksiltiyor ışıkları
Her duyulduğunda aynı şeyi söyleyen
Annelerin masallarına alışmak
Ne kadar da uzak

Çırılçıplak dolaşıyor yalanlar aramızda
Hiçlik kök salıyor
Gençleşiyor acı her gün
Tazeleniyor

Körfeze dökülüyorum hırsla
Coşmak yasak bir hal
Zaman fısıltılarına
Bu yere
Ve şenliğine ömrümün
Çok şey susuyorum

Kendimi bırakıyorum kapı eşiklerinde okul önlerinde
Siyahlaşıyor gözlerimin feri
Mevsim döngülerinde daha çok kızıyorum yolculuklara
İstemiyorum
Gitmek istemiyorum hiçbir yere doğru
Adımlarım alevlerin üzerine üzerine
Fakat korkmadan

Şimdi çiz önündeki kâğıtlara
Ama neyi?
Sadece senin bildiğin bu çizgiler
Nasıl da ıssız

İşte akşam üzerleri
Toplanıyor yıldızlar bir araya
İçimin panayırı sanıyorlar
Yokluğuna dair ağıtlarımı
Onlar bilmeseler de olur
Onları bilmesem de olur ben
Bildiklerimden çıkartıp hepsini,
Bulurum bir yolunu...