ömrümüzün son demi
bir türlü gelmek bilmeyen bahar mıdır
yoksa geçmişe takılı kalan yaşanan anılar mı
unutmak istesen de hatırlanır kalır izleri
ömrüm hasret çekerek mi geçecek
yazılan tüm sevda şiirlerim
bir daha okunup söylenmeyecek
yüreğin de yer etmeyecek mi
sonsuzluğa açılan kapımdı sevdan
bak gök kubbe karalar bağladı
birazdan boşalır ağlarcasına yağmurlar
gözyaşlarımla birleşir sözleşmişçesine
şimdi sensiz sürgündeyim
boynuma asılmış yaftam
hayatım olmuş koskoca bir hapishane
demir kapılar sürgülü üzerime
geçmek bilmez zaman
attığım voltadan aşınır koridorlar
ışık girmez küçük penceremden
gözlerim alışır karanlığa zamanla
kapanmaz gözlerim yarı açıktır
rüyalarım da kalır hep yarım
uykusuzluktan gözlerim de mor halkalar oluşur
gözlerimden akan yaşlar tam ortada buluşur
ararım seni zaman ötesinde
sisli bulutların arasından gelecek gibi
ebabil kuşlarının kol gezdi yerde
ölümsüzlük iksiri taşır gagasında her biri
tüyleri uzun ve parlak
kanatları som altından dövmeli
sıralanıp saf tutarlar sanki ...


Refik
27 .10 .2014
İstanbul