dur hele bir
dur hele.


sessiz kelebeğin çığlıklarını duydun mu?
nasılda ağlıyor içli içli
pulları güneşin ışıklarından kamaşmış
bir karıncanın yükü omuzlarından salınır.



üç beş ömre heba edilen
sevda denen dikenli gül bahçesi
ne zaman geçmeye kalksa içinden
yırtılır yürek kenarları
dökülür duygular olmamış erik misali
zebil olur hayata.



dur hele bir
dur hele...


yıldızlar çok önce yağdılar gecenin koynundan gözlerime
o yüzden karanlık göğün böyle sızlanması.



şimdi geri veriyorum geceler
alın biraz da siz ısıtın karanlıklarınızı
ben kaybolan bir yarasa misali
asılırım kendi yalnızlığıma



Platon’un mağarasından dünyaya bakıyorum
yüzüme kapanan kapılara sırtımı dayadım
yaşamaya korkan her kimsesiz çocuğu
ta yüreğimde hissederek
soluksuz nefeslerimi düzene sokma çabasındayım
yüreğim ellerimin altında kıpırdadıkça
yaşama arzusunu susturuyorum.




Ayvazım DENİZ