Bir türkü vardı,
Duyardım epeyce eskiler de
Aklıma geldi siz "AY" deyince
Galiba şöyle;
"Bazı gece ay doğar
Sanki derdimi sorar
Dünya geniş bir mezar,
Sensiz hayat neye yarar..."
Gerisini hatırlamıyorum ?

Sizinki de öyle bir şey işte;
AY ile bir tür muhabbet yüzyüze,
Karşılıklı bilirim ve bilmezsinlerle !

"Şafak vakti doğan güneşle Sessizce çekip gitti ay,
Veda bile etmeden..!
Tıpkı senin sessizce çekip gidişin gibi,Usulca! çıktı..!.."

Sessizce çıkıp gider AY ama,
Başka bir akşam yine dönüp gelir sana
Vefa simgesidir o dünya da !...
Bir de O ya,
Hani sessizce çıkıp giden dünyadan
Başka birinin dünyasına
Belki de sen affetmeden gelmez bir daha
Belki bir tek faydası olur onun sana,
Vefasızlığıyla bu şiirleri kazandırmış olur senin dünyana
Sen de doya doya,
Yaşarsın o şiirsel anıların gölgesi altın da !!!...

Mutluluklar sana !!!....