Şu kira denen illet tak edince canıma
Yanaştım tanıdık bir emlakçının yanına.
Adam gayet kibarca şansımı araladı
Elindeki evleri övgüyle sıraladı.

Dedi; “Tam size göre bir ev var ki elimde
O evin güzelliği sakız oldu dilimde.”
Şunlara bakın diye birkaç fotoğraf verdi
Merakım gitsin diye az uzaktan gösterdi.


Nasıl oldu bilmeden vardık hemen bankaya
Teslim ettim parayı hiç bakmadan arkaya
Birazcık tez canlıyımdır yoksa çabuk bıkardım
Henüz akşam olmadan tapuyu da çıkardım.

Öyle mutlu oldum ki, bedava ev bulmuşum
Daha evi görmeden ev sahibi olmuşum.
Bir elimde tapu var diğerinde anahtar
Yürü Mustafa Doğan artık seni kim tutar?

Ne kadar borcum varsa hepsini de eledim
Hemen eve koşarak hatuna müjdeledim.
“Bir de biz baksak” diye hayıflandı birazcık
“Aman hanım ses etme keyfim gelmişken azcık.”

Biraz tedirgin kaldı zavallı ilk etapta
Avrat sözüyle işler olmaz bizim kitapta
Çoluk çocuk şen şakrak neşeyi bölüşerek
Apar topar yollara koyulduk gülüşerek

Neyse ki yol eridi belirdi bizim hane
Görür görmez şatoyu döküldüm tane tane
Şaşırıp sendeledim bu ev o ev mi diye
Dilimin hiddetinden gitti edep terbiye

Hafiften şiddet görüp sanki büzülmüş gibi
Görmeyince güneşi korkup üzülmüş gibi.
Kapı değil mübarek bez çeksen daha iyi
Bizimki sinirinden kuramıyor cümleyi.

İçinde camı sağlam iki tane pencere
Bol bulup da sürülmüş yağlı boya her yere.
Bilmem hangi milattan eser kalmış burası,
Yarım metre toz toprak koridorun arası.

Evin duvarlarında yer yer kuş yuvası var
Hani biraz zorlasan içine kafan sığar.
Ne bir korniş takılı ne baca var ne piriz
Maaşa tedbir konmuş artık biz bizi yeriz.

On sekiz yıl hasretim bu hâlime şaşırdı
Merdivenden inerken sandım ki ev hapşırdı.
Eyvahlar şaha kaktı panik hali cüssemde
Hanımın tokadını hissetmedim ensemde

“Vallahi” dedi hatun; “taşınmam ben bu eve
Babam evine bile giderim seve seve.
Sabrımı daha fazla sınama ne olursun
Ben kiraya razıyım bu ev yerinde dursun.”


Eski ev sahibimiz belki affeder diye
Aldık zücaciyeden birkaç küçük hediye.
Varır varmaz kapıya; bizi oldukça gerdi.
“Az önce bir gurbetçi üç yıllık peşin verdi.”


Attım kendimi yere bizim hanım bağırdı
Korkudan telaşlanıp ambulansı çağırdı.
İşte tam bittim derken söyleniyordu hanım
“O eve de razıyım yeter ki ölme canım.”


”