olmayınca olmuyor be kanka zorlamanın anlamı yok



şiirlerim gibi koktum hep
biraz hüzün
biraz umut
ve biraz da neşeyle beyaz papatya misali.



gülleri koklamaya alışkın burunlar yadırgadı
beyinleri tümör sarmış
ben temizledikçe papatya kokulu neşterle
dağıldılar her bir hücreye
kirlettiler mazimi



arz/a inen merdivenlerin en başındayım
her insanın inişleri olur biliyorum
ben en görünmeyene vurulduğum günden beri
indikçe adım adım
çekiyor içerisine
bir adım ileri gittikçe
bir adım geri çıkıyorum



elimde daha dün babamın aldığı
ve daha önce yastığımın altında sakladığım
kırmızı bayram ayakkabılarım var
hiç giymeye kıyamadım
eskimesin istedim
yıpranmasın istedim
ama ben ne çok eskidim
ne çok yıprandım
hiç korkmayan yüreklerde
bayram sevincim elimden alınırken



eteklerimde şekerleri geldiğim yollara döküyorum
artık çalacak bir kapım yok
çalsam da yüzü gülen kimse yok karşımda
açılmıyorlar
o karanlık kapılar yüzüme açılmıyorlar
sevincimle beraber çocukluğumu da götürdüler



annemin ’’üstünü kirletme’’ sözü
ah nasıl da hatırımda
ne kadar dikkat etsem de
hep kirletirdim
gizli gizli silmeye çalıştıkça daha çok bulaşırdı
silmemek gerektiğini çok sonra öğrendim
silmemek gerekiyormuş
kirlendi deyip yıkamalıymış insan
bulaşınca çıkmıyor kanka
izi kalıyor



Ayvazım DENİZ