Biyelerim vardı rengarenk….
Oynardık kirli ellerimizle.
Kuyular açardık sıra sıra ,bilyeler girsin diye..
Başlardı oyun ..bilyeler girmeliydi kuyuya,
Olmazdı bir türlü işte .
Bilyelerimde hep eksilirdi,ama…
Şimdi anlıyorum ki;
Ne kuyu bilyeyi,ne de bilye beni anlamadı..

Çocukça sevdik okul yolunda takip ettiklerimizi,
Kaç yüz metreden bile görüyordum gülümsemeleri.
Ve heyecanla çarpıyordu yürekler,yüklü zafer gururuyla.
Sonra, yıllar tükendi,yollar eskidi,yüzler değişti ve…
Ne yollar yılları,ne yıllar yüzleri,ne de yüzler beni anlamadı.

Hasret girdi dünyama,ayrıldık baba ocağından,
Baba yoktu ocakta,teselli bulduk ana kucağından.
Yarınlar bekler bizi,yarınlar acımasız, biliyorum..
Bu dava zor,bu dava mecbur….kazanılmalıydı ama,
Ne sıla hasreti,ne hasret davayı,ne de dava beni anlamadı…

Sonra sen çıktın karşıma..ve sen hep ordaydın,
Güneşe baksam sen,yıldızlarda sen..hiç bir şeye bakmasam da sen..
Can oldun canıma,nefes oldun dünyama..
Gonca oldun,gül oldun bahçeme..
Ama sonra,yine sonra..bir son geldi.
Mevsimler hazan oldu,açmadan soldu güller..
Ne hazan dünyayı,ne dünya seni,ne de sen beni anlamadın….