üşenmedim sordum düşündüm durdum
yârdan daha âlâ cennet yok imiş
geçtim köprülerden yönümü kurdum
yârsız gezenlere cihet yok imiş

dosta selâm verdim dost sitem etti
kırdı kanadımı bir yetim etti
derdimi demeyi nâmahrem etti
mahremin körüne zahmet yok imiş

cefâyı çekende vefâyı yordum
lâl olmuş lisânı onlarda gördüm
daha anlamadan künhüne erdim
bu başa konacak devlet yok imiş

dinsizde imanı imanda kalbi
bildim kimin ortak olduğu sulbü
kan kusan dürtünün yalanmış celbi
gözyaşından evlâ nispet yok imiş

hesaba katılmaz kadar küçükken
alimlerin hesabından büyükken
yerde gökte sürüp giden kadükken
anladım kalemde rüşvet yok imiş

nihayette tekrar ettim kendimi
alamadım yine sırdan fendimi
tespihe işledim ama andımı
vermeden alınan senet yok imiş

şaştım yoldaş oldum deli veliye
güle güle gittim vesveseliye
doğu batı kuzey ve güneyliye
nefes aldırmadan râhmet yok imiş

kâr etmedi güle duyduğum sevgi
üstüne bülbülden işittim sövgü
künhün içinde kün acayip övgü
âzâde olmadan sohbet yok imiş

dünyevî’ye söylenecek söz bitti
ne secdedir dua sözde köz bitti
tekbir dedim doksan dokuz yüz bitti
sanma yârdan bana ahmet yok imiş

yâre yâr olanın yârânıdır o.