Ölü hücrelerin sendromu var üzerimde
kuş tüneği düşlerim yorgun
hani
birazcık sessizlik desem de
fırtınalara esir benliğim
sev diyor sev yinede
bakışlarımın şiir okunan rahlesinde


susarak
küs iki komşu gibi
dokun diyor yüreğim doğan her güne
üstün körü bakışmalarımızda
derin derin izlediğimiz hüzünleri yok et
hiç ama hiç konuşmadan
yan yana sokul
sev diyor yüreğim susarak sev yinede

orda orada öylece
sönmeye yüz tutmuş köz üzerinde
köpüklerine oyalanırken
bir sade acı kahve
telvesinde dileklerini fallara tut
dokun ellerine
bozkır yelinin çatlattığı dudaklarının
sızılı yanlarından sev diyor gözlerim
sev yinede

bir kadın sev
sana mazini hatırlatmadan
nergis uykulu
lale bakışlı
gül dudaklı
şebnem taneli
toprak kokulu bir kadını sev diyor yüreğim
sev yinede
yaşama şu yorgun halimin
en derin ağrılı yerinde