Anlamıyordum bazen bir çok şeyi..
Yada anlamak istemiyordum .
Neden böyleydi ,
Neden hep mutsuzdum .
Çok mu zordu mutlu olabilmek ?
Ya da benmiydim mutluluğa uzaktan bakan.
Görmeyi mi yoksa Hissetmeyi mi bilmiyordum.
Yok yok belkide çok saf temiz oluşumdandı.
Almaktan çok vermeyi bildiğimdendi.
Bilmiyorum..
Aslında Mutsuzluğumun nedenini biliyordum .
Çoğu zaman kendime itiraf etmekten korktuğum bildiğim gerceklerdi.
Herşey öylece kalsın yerli yerinde istiyordum belki de.
Susmalarım bundandı.
Gücüm yok yeni yaşam savaşlarına belki.
Susmayı görmezden gelişlerim bundandı.
Belki de bir çok şeye umursamaz olmak istiyordum.
Anlamazdan gelmek...
Bilmiyorum 
Ama
Mutsuzluğumun nedeni 
Anlamadığım sanılan sahte yüzlerin çirkin oyunların 
Farkında oluşumdu.
Bilip anlayıp susuşumdu.
Tek kelime etmeyişimdi.
Içime haykırışlarımdı avazım çıktığı kadar.
Ama
Artık sığmaz oluşuydu bilip susuşlarımın.
Biliyordum..
Elimde sadece iki yol vardı.Ikiside birbirinden bin beter iki gerçek.
Ya susup mutsuzlukta boğulmaya devam edecektim.
Ya da anlayıp susuşlarımı dile getirecek 
Ve üstünü çizmem gereken ne varsa karalayıp ,
Kaybettiklerimin ardından usulca bakacaktım....