Yağmuru tuttum ellerinden
Kaldırımlardan karşıdan karşıya geçirdim
Sokakları öpüyordu gökyüzü
Derin bir iz bıraktı ayrılıp giderken
Gözyaşları camlara çarpıyordu
saçaklar ağlıyordu


Küçücük gülücük kondurmuştu
Gamzelerine köşebaşında
Kimsesiz bir çocuğun
Yağmurun ellerinden tuttum
Gözleri gözlerime değiyordu
beraber yürüdük
Koştuk
O bana sarıldı ben ona
Son hatırası kirpiklerin arasında


Ayrıldık
Ağladık
Minicikti yağmurun elleri
Sonsuzlukta eridi
Kopan bir yapraktı
Sonbahardı
Yitirmiştik artık
İlkbaharı
İlkyazı


Ağaçlar ağlıyordu ardından
Her gün biraz daha çok
Her ömürden bir sayfa kopuyordu
Ağaçlar yapraklarını döküyordu
her gün biraz daha fazla


Anladım
Bunca yıl biz yağmurdan kaçıyorduk
Yaprak dökümünden
Gidenlerin gelmeyişinden
Sayfalara dökülen ömürden
Yaşamak bu kadar güzelken
Sevmek bu kadar kutsalken
Kaçıp kurtulmak isteyişimiz
Gözlerdeki, son yağmurlardan..

Nurten Ak Aygen
19.09.2014