bugün kendimi ağladım
şişip te patlayacak balondum
çoluk çocuğun, cahilin elinde
en çok ta buna hayıflandım
bırak dedim balon uçsun uçtuğu yere kadar
savrulsun
patlasın balon
senden uzaklarda bir yerde


yine takıl kendi ardına
s’üzgünlüğünü bırak şarkılar düşünsün
yine ses ver avaz avaza
söylediğin şarkılarda
acılar bilmem kaç yerinden kırılsın
can kırkları saçılsın yere
yeni adım atmaya başlayan çocuklarca
bu zaman anılsın


bugün yalnızlığımın ayaklarıyla gezindim
kimsenin görmediği bir har yandı göğsümde
simsiyah dumanları tüttü ahların
birden islendi iç bacalarım, ısındı
sözde festivaldi
bilmem kaç milletin bayrağı dalgalandı
dalga dalga insanların gözünde
kendinden başka hiç kimse yoktu


sen yoktun ki seni ağlayayım


bir sürü ıvır zıvır arasında kayboldum
altın görünümlü bilezik aldı kızlar kollarına
ucuz çanta, parfüm ve aşk özlemi
kaldı küçük cüzdanlarının dibinde
satın alınamaz bir şeydi bu
gücü yetmezdi öyle kimsenin
bir gülüşü kalbine takmaya
öyle uzaktı ki sevgili
onunla yürümek kadar uzak..








13. 09. 2014 / Nazik Gülünay