İlk zamanlar ne kadar masumdun
Sanki bir nazenin ve naifliğin en anlamlı sunumuydun
Nazarımda ne ahenkli bir kuldun, ürkek bakışlarınla içine alan ummandın
O an cezbine kapılmıştım, merakıma yenilmiştim, adeta sürüklenen bir çaresizdim

İçim kıpırdıyor, yılgınlığım bitiyordu
Yıllara sari içime sökün eden hazan durmuştu, bahar başlıyordu
Zemheriden geriye kalan ne varsa, umutlanan saklı melal gün yüzüne çıkıyordu
Önünü alamadığım şevk ve heyecan ne kadar da anlamlıydı, sanki gençlik aşısıydı

Yeniden demeye sessizce bir adımdı
Yıllara sari suskunluğumu bazen ne müthiş bir eda ve sürurdu
Her yanım kuşlar uçuyor, kelebekler iştirak ermek için sıralarını bekliyordu
Takatsiz nefesim, ritimsiz kalbim, ahenksiz melalim azim için fırsatını kolluyordu

Artık heba olmayı asla istemiyordu
Bir ömür asabiyete gark eden, esiri olmam için çaba gösteren yoktu
Mütebessim bir eda ile nazar eden ne kadar suhuletli farktı, alıp götüren hicrandı
Hüznümü nihayete erdiren vicdandı, düşünceleri me ahenk getiren bir şevk-i sanattı

Asılında çok şey istemiyordum
Kıskançlık girdabında boğulan bir candım, korkuların dramıydım
Emanetçisi olduğum ne varsa, dünya her ne kadar yalan olsa da huzur için vardım
Yorgun ve bitkin bir ruh sahibi olmamalıydım, kalbi mahzunluk içinde yaşayandım

Yıllar haline neden anlatamadı
Zan içinde bulunmak ne kadar kalbin için ihlastı, kim yargıçtı
Senin halinde tutsak olacaksam, bir köşede inleyen abdiacizsem ruhum için ardı
Ne zaman nazar etsem karşımda husumetle bakan bir hakim vardı, niye acımasızdı

Demek ki kalbi letafetin kalmadı
Nefsin her vakit iraden adına kandığın mihraktı, ne karaydı
Etrafımda halime acıyanlar, suskunluğu mu kabul edemeyenler neden çoğaldı
Ruhumun ve kalbimin sahibi aşikarken, ona kulluğum kabul edilirken neyin kardı

Ne kadar tenim olsa, ruhum bizardı
Kalbim için anlaşılmayan bühtanlar seni bezirgan yaptı
Eza ettiğinin, kölen olamayacağımı bildiğin halde, sığındığım Rabbim sabrımdı
Kanaatim sadece onun rızası için var olan ardı, o halin ki hevesim varsa kurutandı

Mustafa Cilasun