Sessizliğin sesini seviyorum,bomboş İstanbul sokaklarında,
Gözlerimde yaş,seni arıyorum kimselere belli etmeden.
“Gitti artık…
Zaten sevmemişti seni” diyorlar…
Susuyorum…
Kızıyorum suskunluğuma…
Ve dönüyorum,
Aşıklar şehri İstanbul’a…

Yıldızları sayıyorum,sensiz geçen günlerim yerine,
İstanbul’u izliyorum,
Bilmiyor sana olan sevdamı İstanbul
Yakıyor yine ışıklarını,gülümsüyor yine ışıl ışıl,
Bilse sana olan sevdamı,
Geceleri takmaz tepeme altın sarısı ayı,
Sabahları doğdurmaz güneşi pencereme...

Ama yinede seviyorum İstanbul’u…
Aşklarını,ihanetlerini...
Her şeyden önemlisi de,
Martılarını,sevdalı martılarını...
Her kanat çırpışlarında sana kavuşamamayı,
Her bağırmalarında sana yalvarışlarımı hatırlıyorum.
Sonra çıkmaz sokaklara dalıyorum koşar adım.
Yanımdan birkaç tane külhanbeyi geçiyor...
Hepsinin suratında aynı tip bıyık,
Kimisi sarhoş,kimisi ayık,
Ama hepsi sevdalı,hepsinin kalbi kırık...
Bana benzetiyorum bakışlarını…
Bıçak yarası acıtmaz kalplerini aşk yarası kadar...
Kiminin ömrü bir gün,kiminin sevdası kadar...