bu yorgunluk aramıza yakışsın diye
sessizliği çoğaltan karmaşanın
bu sessiz karmaşanın yanında olmakla akıp giden
endişeli sınırların
veya uzağımızda anlatamadığım
uykusu gelmiş o rahatlığın
dibini boylayan bir rüyadan geliyorum

cüceler masaları birbirlerinin üstüne basarak temizliyor
altında mıknatıs dolaştırdıkça demiri yürüyormuş gibi gösteren
eski yüzümü görüp o güne
bu günümden bakacağıma emindim
parçalarını aynı anda gökyüzünden çektiğim bulutların
üstüne yağmur yağıyormuş gibi
tenime yayılan seviyormuş hissi

kaç yıldır yaşamadığıma inandırmak için kendimi
dallara dolanarak yazı bekliyorum
bahçeyi ilgiyle seyreden bir çocuk oluyorum
mutluluk hangimize daha yakın diye sorarken
aniden bastıran korkulu sesin
bizi uyandırmasına izin verme
yalvarıp yakar
aramıza konan kelebeklere bir şeyler söyle

yatağımın boyunu çekiştiren sabaha
bakın bu en güzel köşesi maviliklerin
bizi değiştirip yeniden bize söyleten
tekrarlara sığınıyorum.