kalabalıkların uzağında
bizi bize yakınlaştıran şarkıların havaya dağıldığı
dalgınlıkla ağaçları eğip denize varacaksan
daha sonrasını öğrenmen için bir çocuğun elini
kabusmuş gibi yatağında seven ölüye
bu acıdan daha fazlası verilmeyecek

kelebekler kurtuldu
düşün içinde doğaya hediye edilecek yeni bir aşk yok
istiyorsanız benden öncesine gidin
sevgiyle saçlarımı büyüten
ve dağları üstüme örten kalbi kırık biri için
ağlayan gemileri süslüyor limanlar

baba ağzıyla başlayıp orada biten
yanılgılar ordusuyla dağlanmış açık yaralarımız
eski ormanlar yaratıyor kendine
yaprakları yeşil ve suskun
izi kalıyor peşimizde

dengesizliğin ucu azıcık kaçsa
kirpiklerime üşüşen yağmurlar deniyor beni
biraz kokusu kalıyor biraz korkusu
üşüyen ölülerini topluyor yanı başıma rüzgar

açıp yorgunluğumuzu yarıştığımız
yeni mevsimler artık kimsesiz
buğulu başını yokluyor bulutların
kurumuş topraklar gibi üzgün
göz yaşlarını bekliyoruz göğün.