Bu sabah seni düşünürken kendime yakalandım.
Dün gece bir rüya gördüm, bilinç altı çöplüğü,
O vardı rüyamda çöplüğü karıştıran bir çocuk gibi,
Ondandır şu başımın dönüşü,
Anla, aklım karıştı, inandıramadım kendimi.
Dün gece elektrik kesilmişti, mumun titreyen alevi yüreğimi titretti,
Pencereye koştum şavkı Ay’a ilişmişti,
Kıvrıldım ayın yamacına uyudum,
Belki de ondandır şu hüzünden kalma hallerim,
Yine olmadı!

Dün gece rüzgar vardı;
Durmadan kapıyı araladı, çöp kaçtı gözlerime,
Ondandır belki başka hiçbir şey görmeyişim
Ondandır şu dalıp gitmeler.
Yok yok böyle olmayacak;
İnsan kolay kolay kandıramıyor kendini,
Tamam itiraf ediyorum!
Ne yapsam da unutamıyorum
Her an aklımdan geçiyor katar katar,
Sonra yüreğime demir atıyor, gözlerime halatlar,
Ondandır iflah olmayışım, ondandır tutuklu kalmalar.
Yaşamayı bile sevmedim; O’nu sevdiğim kadar.

Sanki doğduğum gün kalbime aşk çalmışlar da öyle büyümüşüm
Büyüdükçe dev olmuş tohumlar,
Sanki kulağıma ezan yerine ismini okumuşlar,
Ondandır başka bir ses duymayışım, dünyaya ahraz olmalar,
Sanki zembilden boşalırcasına yağan yağmurla sevda yağmış üzerime
Kaçarsız yakalanmışım; duygularım sırılsıklam,
Aşk kıyamet kadar
Mahşere kaç var?

Nimet ÖNER
06/05/2014