Karanlık gecenin karanlık gölgeleri
Raks ederken gecenin ayazında
Gecenin ayazında ağlayan kadın
Gölgesini sokakta bırakarak karanlığa karıştı


İsyan dolu bir yutkunma idi peşinde
Sessizliğin uçurumuna düştü isyanı
Leş kokan parmak izlerinin eşliğinde
Kırık camlar ile çizilmiş gönlü kanıyordu

Kaçtıkça uzağa karanlığın içine
Uzağa kaçtıkça değişmeyen yazgısı
El sallıyordu arkasında yazgısına bilmeden
Yazgısı gölgesiz peşinde gecenin karanlığı gibi

Işıksız kalmış evler arıyordu gönlü gibi
Halden anlayan ışıksız evler kırık camı olmayan
Gölgeleri içeriye almayan ışıksız evler
Uçurumun dibinde vardı oda çok uzaktı

Terk etti uçurumu ışıksız ev aramayı
Usulca karanlıkta ay ışığına sokuldu
Gölgesi yazgısı elinde ışığı görsün diye aya fırlattı
Ay ışığını sessiz nefesi ile haykırışlara boğdu ayazda ağlayan kadın
Kayboldu ayazda ağlayan kadın bir daha gören olmadı
Mehmet Aluç