yorgunluk düşer,sıcaklığı tıpkı gölge gibi karıncalanır bütün bedenimde,
acıtır beni,kurutur yüreğimi,
duygularımı ve hissiyatımı benden söküp almaya çalışır
ve sanki sayılı günleri olan sanrılı bir hastaya döner hayatım.

kalemi elime almaya mecalim kalmaz
şu düşen kağıdı yerden kaldırmaya gücüm olmaz
bütün satırlar yarım yamalak terk edilmiş bir hikaye olur sanki
acıyla kıvrılır her harfi mutlu bir sonla tamamlanmak için.

oysa benden uzak olan mutluluk her şeyden uzaktı.
içime düşen yorgunluk hayatın bütün dönemeçlerinde isli bir lekeydi.
tebessüm eden gözleri,lirik ve duygu yüklü her şeyi
benden alıp götürüyordu acımasızca
nereye dokunsa orada kendine ait bir yara bırakıyordu
ve o yara her gün biraz daha kangren
biraz daha ölüm kokuyordu.

biliyorum her ölüm soğuktur lakin bu yorgunluk
keşke beni bitap düşürüp kendine teslim etmeseydi diyorum.
ve her gün azar azar öldürmektense
bir defa kafama sıkıp öldürebilseydi.



kırşehir/2014