bütün kuşlarımı yitirdim
aslında bu , hiç değişmeyen bir temmuz hikayesiydi
çıplaktı ayaklarım bedenim gibi
oysa bir anne şefkatiyle bastığım toprakların sesiydi
dinlediğim belki bir ağıt
belki acının ta kendisiydi


annemi arıyordum umutsuzca
parçalanmıştı bedeni
her bir parçası dağılmıştı sanki bir başka coğrafyaya
bende kalan yalnızca yüreği
ve duvardan düşmüş bir resim
kucağında ben yanında babam
kan içinde bir resim
annemden dağılan son parçalar arasında


hiç bir ağlamanın faydası olmazdı artık
bizler yalnız bıraklımıştık
Ortadoğu coğrafyasını şekillendiriyordu yeniden
uzak coğrafyalardan amcalar
Kan, zulüm ve gözyaşlarıyla
önce bütün kuşlarımızı
sonra da bütün ümitlerimizi öldürdüler
tüm dünyanın gözleri önünde
bir başarı hikayesi daha yazdılar
bir açılımda daha başarılarına imza attılar
insanlık seyretti bizim hikayemizi


bizim hikayemiz belki de bitti
ama onların hiç bitmeyecek günahları
onların duyarsızca ihanetleri
Tanrıya götürebilecekleri tek hikeyeleriydi


şimdi daha çok yardım tırları gönderecek
daha da çok " insani " yardım organizasyonları
ve daha da çok insanı
yok edebilmek için
iki yüzlü ve iyilik timsali yüzleriyle
maskeli şeytanlıklar yapacaklar


yalnızca kan , zulüm ve gözyaşları için
yine silahlar gönderecekler
yine bizleri katledebilmek için


amcalar
teyzeler
kardeşler
annemi isterim ben
kuşlarımı
uçurtmalarımı
duydunuz mu beni ?




sesimi duyan var mı ! ...