kavga
anneme yazabileceğim en kötü şiir olacağını hiç düşünmemiştim
epeydir kül karası yalnızlığıma konuk olmuyor o ses duymuyor ağrıyan kalbimin iniltilerini herkes kendine yabancı bu şehirde faveran gülüşleriyle yüzünü maskeliyor herkes görsen anne yüzlerinden acı akıyor bu keşmekeş aynadaki yüzümden korkuyor olmam gördüğüm her suretten kaçışım şizofren belirtisi değil inan kendimin kendimle olan kavgası keşke bir elzheimer hastası olsaydım unutabilseydım bazı şeyleri gözlerimin uçurumuna düşen siyah incileri ah anne nefesim çürüyor israfil üfledikçe içime yağan ateşleri beynimin kasıklarında volta atan vesveseleri ağır travmalarımı bilmeni istemedim o yüzdendi derin susuşlarım yüreğimin gayya çukurunda örselenmiş inancımı al benden ve barış kokan saçlarımı yak nevruz ateşiyle savur küllerimi dicle’ye anne ben öldüm Kejé’nin gözlerinde |
Sende keje
Benim ise tek hecem olduğu sürece Dicle bu küllere çok bulanır...
Eyvallah barış can...