hayatın izlerini cesetten silmek isteyen bir gassalın
ve ölümün tüm renklerini gassala bulaştırmak isteyen ölünün
tam ortasında ağlıyor lâl çocukluğum..

ve ben aralarında akibetini bilmediğim
vuslatı imkânsız bir aşkın
yakını uzağa değişmiş nü haline üzülüyorum
çocukların hüznü arasata yakışmasa da..

gassal son maşrapada kurumuş titrek dudağıyla
" Allahuekber! Allahuekber!.."

ne kadar büyüse de gözünde hayat
yaşamın benim ölümüm kadar rabıtalı olamaz diyor ceset
son virdimdi ölüm
bütün hücrelerimle tamamladım tüm tesbihatı
ve zaten ömür bitsin. yeter!..

hâlâ ağlıyor lâl çocukluğum
nefesi sekerât ve baba kokan bir yeli içine çeker gibi
asırlar evvel setrolunmuş bir sırrın nakaratını
gözlerinden iter gibi.

ceset teneşir gassal ve musalla
aynı dikenli nakaratı mırıldanıyorlar çocukluğumla
hep beraber " kalu bela, kalu bela..."