Umutlarımın cenazesi kalkıyor sol yanımdan
Bana gülecek bir yar yokken,
yeni bir doğuş olmayacak biliyorum

Bu son uğurlama yüreğimden
Lal oldu dilim,
düşüncelerim sustu
Ölenlerin ardından konuşulmazdı değil mi?
Yalnızca ağıt yakılır;
kanayan yüreğin feryadı bastırılırdı...

Ah benim kadim dostum,yalnızlığım
Şimdi yine bana kalan sen oldun değil mi?
Yine gecelerin bekçiliğini yaparız seninle
Yüreğimden göçen umutlarımı özler;
beraber yakarız ağıtlarımızı

Gözyaşlarım yanaklarımdan süzülürken
Gözlerimi mıh gibi çakarım gökyüzünün bağrına
Belki oradadır kaybolan sevinçlerim
Belki umutlarım beni oradan izliyordur

benim gözlerimin hüznünü tanırdı onlar
belki yağmurlara karışıp yüreğime iner,belli mi olur?

Bekledim,
çok bekledim bu acıyı yutabilmeyi
Kahvem elimde soğurdu,
bense yaralarımın soğumasını beklerdim

Feryatlarıma sağır olan insanlar gibiyim şimdi
sustum
zaten başka ne yapabilirdim ki?

Hadi kalk yüreğim,
gidelim...

Taziyemiz bitti
damlayacak yaş da kalmadı gözümüzde!

Acısı düşerse içine,
özlersen,umutlara sarılarak daldığın uykularını
Yalnızlığı sarmala üzerine ve uyu
Belki yarın güneş huzuru da getirir kendiyle...

Artık gitme vakti yüreğim,
gidelim...