kaç bahar kaç yaz geçti bu aşkın üstünden
rengi uçuk pembelerden koyu mora döndü sevgilim
yaprak bile kıpırdamıyor kalbimin bahçesinde
sensiz hüznün bir kanepesinde oturuyorum
gün batımında gözlerim, gözlerini arıyor
aşkın yemyeşil ağaçları solmuş sararmış
pencerem buğulu bakışlarım gibi
sensizlik dökülüyor üstümden
yabancı duruyorum kendime


sen kimbilir kaçıncı sayfasında aşkın
unuttum yazmışsın belkide çoktan
o kadın hiç yaşamadı diyorsun
yoldan geçen yolculara.
kimse görmüyor seni
son sigaranı içer gibi
boğazında düğümleniyor son sözün
ayaklarının altında eziyorsun izmariti
geçmişini çiğniyorsun
uzaktan
iki çocuk el sallıyor
bakıyorsun
bizmişiz
uçurtmalarımız elimizde
esintiler arıyoruz
durgun havada


sensiz kapalı sıcak bir günde
bir yağmur gibi çisil çisil
odama girmeni bekliyorum
açık penceremden
bakıyorum
karşı sahada futbol oynayan gençlere
göremiyorum seni
kimbilir kaç yıl geride kaldı o hevesin
üstüne yatman
kalene atılan topların


saha boşaldı
gelmedin




27. 7. 2014 / Nazik Gülünay