hiçbir ayaz bizi teslim alamayacaktı, fevkalade kararlıydık.
gecenin son ateşini, en yangın yüreğimizi söküp onunla yaktık
ne kadar kanadı geniş, gagası keskin alıcı kuş varsa üzerimizde
ve ne kadar yalnız ve cesursak her ikimiz de,
o kadar da kalabalıktık işte .
hiçbir ayaz bizi teslim alamayacaktı, son derece kararlıydık.

el-ele tutuşup avuç içlerimizde ilk sabahı böyle karşıladık
akmayan kevser çeşmelerinde kırağılarla yüzümüzü yıkadık
dalından koparmadan yediğimiz, bir ham meyve olduk birden
göbek adı yasakmış çocuklarımızın, bilemedik ki severken .

çocuklar; uzun çığlıklarımız gibiydi şimdilerimizden çok uzaklarda

yeşil dersen hiç yoktuk, mavi dar geliyordu tezgahlarımıza
yapraklardan tütsü yapıp, balık avlıyorduk tok karınlarımıza
ama bir an geliyordu ki canımız taze ekmek kokusu çekiyordu
ne kadar yakın dursak bacalara, rüzgar başka yöne esiyordu.

rüzgar; uzaklardan çığlıklarımızı getiremiyordu çocuk kokusuyla

yaldızsız apolete benziyorduk , bilgi fişlerimiz alınlarımızda
belli oluyordu ele geçeceğimiz, ne kadar saklansak en sonunda
sustuk nedensiz bir paçavra gibi, sakladık dokuz köyümüzü
ve bir gece vaktinde işte, göz-göze bulduk gökyüzü ile gözümüzü

ne rüzgar, ne çocuklar, esmediler, gelmediler, biz gittik yanlarına.

hiçbir ayaz bizi teslim alamayacaktı, fevkalade kararlıydık
yaktığımız son ateş çoktan sönmüştü oysa, farkına varamadık
şimdi kutup sularında bir aysberg benzeriyiz uzandığımız yerde
ve ne kadar cahilsek öylesine saklanıyoruz ki derinlerimizde
aydınlığımız onun için yalnız işte.
hiçbir ayaz teslim alamadı bizi, gece çok uzunmuş ona aldandık.

…………..

bitmişti işte
arıtılmış zehir-zemberek gibi bir gecede
sıcak meltem buharları dans ediyordu ellerimizde.
hani nasıl uyku bastırır, uzun sevişmelerin sonrası,
bitmişti, şimdi öyleydik işte ….
çocuk gibi, çocuklar gibi, cam olmuştuk, düşsek kırılacaktık …..

CEVAT ÇEŞTEPE