“Gönül ne çay ister, ne kahvehane
Gönül muhabbet ister çay bahane…”
Ama gönül sorgusuz zamanlardan kaçarken öyle köşe bucak
Enin de sonun da,
Elbet bir gün yine o mukadder sona yaklaşılmış olacak…

O zaman da,
O muhabbetlerin konusu gönül’den bir bir sorulacak
Her şey sıfırdan mı başlayacak,
Yoksa o muhabbetlerin tedarikleri varit mi olacak
Hepsi de “Gönül nağmeleri” şayet ağlamazsa belli bir hal alacak…

“Gözlerinde bir damla yaş olmalı umut için” ancak,
Bir solukluk “Umut” bile belki seni bir nebze günahlarından arındıracak
O “Umut” ise, sen yaşarken şart gibi heybene konacak
O zaman Divan-ı Kebir de her şeyi aydınlanmış olarak yeni bir yaşama başlanılacak !...

“İnancın gölgesinde ıslanıp hiç durmadan
Kader çizgisinde sağlam durmalısın ey gönül…”

Sen neymişsin be ey gönül denilen iç vatan !
İnancın yağmurlarına rağmen hala kuru kalmışsan,
Çok günah toplamışsın demektir sen sağdan, soldan
“Kader çizgisinde sağlam durmamış” sayılırsın sen o zaman
Vakti zamanı geldiğinde boşuna utanma ?
Sen asıl şimdi, yani vakit daha erkenken utan !
Affedilirsin belki ama,
Asla geçerli olmayan bir muazereti hoş görmeyecektir bil ki Yüce Yaradan !!!...

Gönlünle inandığın kadar gölünce yaşa
Yüreğinin kapasitesi küçükse eğer, kaderin de teselli ara
Doğrusu da, senden istendiği kadar gönülle inanmaktır ama
Mahkeme-i Kübra var lakin görünmeyen bir tarafımız da
Bunu sakın unutma ???...
Hoşça kal “GÖNÜL” sana !!!...

Ders niteliğinde,
Ve de,
Feyz vericiydi satır satır hepsi de
Tebrik ederim o derin mi, derin yüreğinizi elbette !!!....