dünyanın her gecesinde aynı fırtınalar kopar
üzerimize ay doğarken, biz bembeyaz sevişirken.
sular akar geçirimsiz topraklardan, dağ başlarından
sel olur dökülür göz pınarlarından
bir çocuk büker dudaklarını, korkar gibi ağlamaktan.
…….. korkma çocuk korkma, sen doğmadın ki daha.

güneş aynı yangının alevi, yer yeryüzüdür
buharlaşma mevsim öncesi ve kaybolmuştur dönencesi.
duman; çıkmaz sokaklara savrulur, kanatlarım kavrulur
yürekler şah damarından vurulur
bir kan boşalır tepeden tırnağa, dalgalarım durulur.
…….. korkma ölüm korkma, el sıkışmadık ki daha.

rüyada kalmış gibi hiç uyanamamak sancısıdır
alnıma vuran ne ay’sız gece örtüsü, ne güneşsiz gökyüzü.
bir yanın çözülmemiş meseleler, diğer yanda gülüp geçmeler
boş saltanattır artık böyle çekip gitmeler
bir ışıksız vahşet soyar çırılçıplak, görünmez melekler.
…….. korkma şair korkma, şiirin bitmedi ki daha.

“soprano henüz sahnede ise ve bir ses gibi gölgesi düşüyorsa üzerimize”

CEVAT ÇEŞTEPE