Bir keman sesi ile, sızısı başlar, kırgın ruhumun
Ve bir kemancıdan farksızdır, boyun büküşüm
Nedense, bu akşam da yalnızlığıma sitemlerim
Yalnız bırakana değil, yalnızlığıma tüm sövgülerim
Vuslata dair, çiçekler açsa da bazen yüzümde
Vuslat nerede ve ne zaman bilinmezliğinde
Vuslatı geçtim, ne olurdu sanki şu akşam karanlığı
Üstüne binmeseydi, kimsesiz omuzlarımın
Ve ne olurdu, geceler bu kadar üstüme gelmeseydi
Gündüzlerin ışıltısı, birazda benim akşamlarıma yansısaydı
Yılların kanattığı, gün ışığı görmemiş yaralarım,
Ne olur biraz kabuk bağlasaydı
Biraz dinseydi, sensizliğin bıçakladığı, kimsesiz kalmış duygularım
Ah sevgilim, sen benim, mahcup yüzümü sakladığım
Sırlı aynamın, sırrına sığacak kadın mıydın
Sevdam vardı benim, öznesi sen olan, ama duvarların ardına sakladığım
Sıcak merhabaların ve tatlı gülüşlerin, ya gidebilseydi gözümün önünden
Ya da ben duymasaydım, o en güzel sesleri kendi gaibimden
Belki o zaman alışmak, alışmak daha kolay olurdu
Şu içimin en derinliklerinde bu kadar yer tutmasaydın
Ya üzerime bu kadar dar gelmeseydi intiharlarım
Ya da, keşke seni hiç tanımasaydım

Emir Sinan