Kardelenler çiçek açtı sevdiceğim nerdesin?
Vuslata az kaldı ah bitanem sen gelmedin
Karlar altında açtın gülçiçeğim yerdesin
Yüzüme hiç gülmedin gözyaşımı silmedin.

Asilsin mağrursun da kimse bilmez kıymetin
Güneşe aşkınla yan kara hıncın nedendir
Mis kokular saçarsın bilinir de zahmetin
Sana tutkun biri var gül tende ki bedendir.

Sana sevdamla yandım, gönlümde saklı yerin
Ey müşk-nabım, yegânem, canımda canım ol da
Masumsun bebek gibi, yüreğinse hep serin
Senle nefes alırım, gümrah ırmağım bolda.

Yâr canımı verirdim, göremezsin dediler
Buzlardan tel ördüler, ayrılmam yanıldılar
Her gün bin cefayla da, hep başımı yediler
Çile dergahındayım, onlar can sanıldılar.

Kar’ın özlediği de beklediği de sensin
Söylenilen destansın duyanları ağlatan
Nigâr ahu gözlüye inceden yanık densin
Umutlarım çiçektir yârim bağrım dağlatan.

Karlar altında gizlen narin çiçeğim solma
Güneşe olan tutkun yakacak canın senin
Üzülürüm solarsan yere yığılan olma
Yanında duracağım yakar da aftab tenin.

Onulmaz derde düştüm, ansızın ecel geldi
Çare bulamadılar, ihanet canım aldı
Kime canım dedimse, durmadan sinem deldi
Çekinmeden söyleyin, gerçek yâren mi kaldı?
*
Nigâr Bedirhan