Heyveron; sana ilk yazın peşkeş çektiği
Yağmurun çocuğu olan yeşil bir mevsimden sesleniyorum ..
Hatırı yok yüreğimin kuzeylerinde yeşeren dalların
Yüreğimin güneyinde tazelenen kederlere faili kaldım.
Bugün güneşi öptüm dudaklarından, senin için .
Soluk çekmeden ..
Gözlerimi kapatarak ..
Kelimeler kanadı ruhumun karanlığında ,
Eşeledikçe aklımın köşelerinde mavi düşler
Daye, harf harf kanadı ağzımın sadık pasında .
Anladım ki Heyveron ;
’Tekmili yok göğün
Gülü külden ayıran sadece bir harf ’ ...

Tutaste’nin gülüşü, esmer tenli çocuklarının
Gönül ortağıdır .
Doğa ile iç içe oluşu
Yüzüne yansır ..
Yalansız güler Kayıp Diyarlı kadınlar ..

Alaca akşamların ensesine
Şiirler sürüyor ılık nefesiyle Tutaste ;
Çatal yürekli imgelerin ardına sığınan çocukların topuklarında kanıyorken yürekler
Masallar aklınızın tümcelerinde hayıflanır .
Kızaran yanaklarından ,
Beden aralarından yağmalar kanlı ağızlar tek bir elden .
Bulutlar terledikçe Kayıp Diyarda
Sırlarım üşüyor isyanın türkülerinde
Tek pusulamızdı
Anne ..
O da , kayıplar listesinde..

’Madem’ dedi Heyveron ..
’Madem suyu bulandıran duygusuz zamanlara dem vuruyorsunuz aşk ile ;
O halde alnıma kazınan ağıtlar nedendir ?
Nedendir ağır başıma kıstırılmış ağrılar ?’
Ve bu ağız dolusu isyana müptela kelimeler Heyveron’un.
’Bu kırgınlığımı gösteren tozu dumana katan urgan fısıldayışlar
Bu tenime batan çiçekli endişeler
Bu Dersim’de, Halepçe’de, Amed’ te
Ve anaların yüreklerindeki hıçkırıklar neden. ?
Diyar diyar hicran yaralar
Kalbime her gün zehir gibi akıyor’ ...

Tutaste;
’Memleket muhtırası, terli dualar eşliğinde
Diyarları yağmalarken
Gözkapaklarımda ağırlaşıyor güneşi doğuran kentler.
Çocukların yanık bedenlerinin kokusu genzimi yakıyorken
Hangi birine gözyaşı akıtayım .
Dilim de pelte pelte z/alim dokunuşların bilgeliği varken,
Yasaklıyken bile sevdalarımız ....
Erken öleceğiz hepimiz.. ’

Renas Tutaste