masallarda dile gelen birer kahramandık
bir tek küçük çocuklar severdi bizi
sustun ve büyüdün söyleşerek kocaman insanlarla
satır aralarında şaşkınlığın kaldı..

bir zamanlar rengarenk düşlerin vardı
gittin bir tufanı büyüterek içimizde
şiirler emziren suskunluğun kaldı.

sen sustukça
bir çocuk öldü büyüklerin romanında
umutlar yitti en ücra satırlarda
gölgesine gizlendiğimiz hayaletler
film sahnelerinde harac-ı mezat
senden sonra sahipsiz bir ağartıyım ben de
masalını yitirmiş çocuklar arasında...

masallarda büyüyen kahramanlardık
yetim çocuklar bilirdi içimizin ritmini
gittin bana boşalan uçurumların hıncını bırakarak
sesimde ayrılığın kaba yankısı
şimdi öyle bir haldeyim ki sorma
sonsuza dek yitirdim gülün zehrini...

biliyorum olmadı bu şiir
bu intihar provası bu masalsız kabaran nehir
ama yorgunum yüzüme üflenen sûrun dehşetinden
yorgunum, masalsız kalmış çocukların
yalnızlık hikayesinden..

ey yalanın gölgesinde büyüyen masal
ey kendini gerçek sayan kapkara yalan
biri giderse öteki kendine uçurumlanır
ve her uçurum bir destana gebe
budur gerçeğin hikayesi:
umuttur asıl ankâ kendi külünden yeşerir..