Sen Leyla’m olmasan da, ben bir Mecnun, bir deli
Sen sarayın gülüsün, ben bir köyün manyağı,
Sen fırtına, sen tipi, ben sessiz seher yeli,
Sen her yönden esersin, ben bilmem solu, sağı.

Ben gözünde çobanım, sen gönlümde bir ece,
Sen soluksuz bir roman, ben ise iki hece,
Anladım ki bizimki çözülmeyen bilmece,
Sen Everest tepesi, ben Küçük Ağrı dağı.

Sen her gün süt banyosu, ben haftada bir kez duş,
Sen evin süs bebeği, ben camında donan kuş,
Sen dünyalar yıkarsın, ben her gün olurum tuş,
Sen kaymaklı kadayıf, ben ekmek-sanayağı.

Ben tek göz gecekondu, sen villa, köşk ve yalı,
Sen yasemin, karanfil, bense süpürge dalı,
Sen bağbanda bir gülsün, ben dikenli bir çalı,
Sen sarayda gülizar, ben köyün viran bağı.

Sende acem halısı, bende eski bir kilim,
Sen her gün bir alemde, benimse laldır dilim,
Anlasana be artık, dünyamız ayrı gülüm,
Sen uzay çağındasın, ben cilalı taş çağı.

TARKAN KÖKSOY