Biz dört yolcuyduk
sırtımıza dostluk yeleğini giymiş
ayrılmayacağız hiç diye yeminler etmiş
daha ilk dönemeçde bir birine kıyan dört kalptik.


Masal gibi başlayan dostluk
cinayet romanları gibi son bulmuştu ne yazık.


Bir şeyler oldu aramızda
beyaz bulutlar deli bir rüzgara tutuldu
kattı karıştırdı bu rüzgar
her birimizi bir yana attı.


Sunağa sunulan kurban gibiydik
dördümüz de kafalarımızı korkmadan uzattık
ne geçmiş ne gelecek
hesap defterini kapattık.



Mehmet,
gözleri Ares’în şimşek bakışlarını almıştı
gidiyorum mızrağını tam göğsüme sapladı
geleceğin yol ayrımında attığı kahkaha
kulağımda küpe gibi asılı kaldı bir zaman
iltihaplanınca çıkarıp attım daha sonra.



Emine,
gözleri dağların yüksekliğine boyun eğen
masumluğun en yeşilini gözlerine süren kız
Apti’ye vurgun
yüreğinden o yüzden sürgün
o aşk için beni harcarken gözleri kara bulutlara dönüşen
fırtınalı bir günde arkamdan kuyular kazan
dostluğun hançerini sırtıma vuran
akan kanı avuçlayıp Apti’nin ayağına seren
katilim..


Belki de en masumumuz Apti,
iki sevdayı bir kalbe dolduran
kıyaslama hesabında hata üstüne hata yaparak
Emine’yi üstüme salan
günah çamurunda yıkanmayı marifet sanan çocuk
veda ederken mavi gözleriyle güneşimi götüren
Mehmet’e yalan denizinden en katmerli
en kara en sağlam midye kabuğunu giydiren çocuk.



Ve Mehmet,
kaçak döğüşçü
sağ gösterip sol vuran
aşkım için deyip üç yeldeğirmenine saldıran
Dulcinee du Toboso’sunu gömüp yüreğe kaçan Don Kişot.



Ben,
sudan çıkmış bir balık gibi sahilde çırpınan
giden yüreklere umursamaz numarası yapan
yüreği yangın yeriyken
bir avuç gurur suyunu içip sönsün diye bekleyen ben.



Hayat denen rulet masasında
yanlılş taşa oynamıştım dört kez
Neyim var neyim yok kaybettim sabah olmadan
çekmecemde duran yalnızlık kurşununu
tam beynime sıktım
güven oracıkta öldü hemen
hayallerim umutlarımla duvarlarda dansetti bir zaman
sonra onlarda biten ayrılık müziğinde
son tangosunu yapmanın yorgunluğuyla
oracığa çöküverdi
yeni bir hayata merhaba demeden önce
uzun zaman ölümümü seyretti.


Ayvazım DENİZ