Bir varmış bir yokmuş diye başlamadı benim masalım
Postacı şapkalı leylekte getirmedi sanırım
Ama ben şanslı olanlardanmışım
Babam varlıklı bir hademeymiş ki
Bir sepet içinde cami avlusuna bırakılmamışım
İnsanlık o zamanlarda henüz ölmemiş ki
Çöp Konteynırların içine atılmamışım
Yüksek apartmanlar yokmuş ki
Apartman boşluklarına salanmamışım
Her yer betonmuş ki
O yüzden gizlice gömüleceğim
Toprakda yoktu sanırım
Neler vardı
Neler yoktu bilmiyorum
Ama ateş gibi bir babam
Kor gibi bir annem varmış
Gelen canın emanet olduğunu bilen
Nefeslerinin kesildiği güne kadar
Emanete emek veren
Peki ya şimdi değişen düzen neden
Zevkin için dünyaya getirmen
Elin ayağın gözün sağlamken
Emek vermeye üşenmen
Ve bunun gibi daha binlerce neden
Anne sevgisini elinden aldığın
Baba sevgisini elinden aldığın
Bir damı bile çok gördüğün
O çocuğun günahı ne
Çocuklara yakışmayan bir tek şey var
Gözyaşı ve Ölüm
Ama sen o çocuğu yaşarken öldürüyorsun
ve nefesi kesildiği güne kadar ağlatıyorsun
Her şeyin en iyisini sen bilirsin Rabbim
Böyle emanetçileri olmasın bu dünyanın
Dünyaya gelen çocuklar hep gülsün hiç ağlamasın