Sen gül ki benim tüm hücrelerim canlansın, nefes alsın.
İçimi bahar kaplasın.
Dilsiz çocuk şarkı söylesin, sağır adam duysun.
Gözlerim parlasın, ışıkları hiç sönmesin.
Denizimin dalgaları vursun yüreğime ’’Sen’’ diye,
Sonra kanatlanıp uçsun martılar...

’’Bazen benimde kalbim kanatlanıyor kaburgalarımdan çıkacak gibi,
bazen bende kuşlarla uçuyorum.’’

Sen gül ki tüm fotoğraf karelerindeki gülüşler utansın,
Hapis oldukları yapmacıklıktan, tüm maskeler yere düşsün.
Bayram havası dolsun içime, nefesim buram buram şeker koksun!

Sen gül ki; herkes ilham alsın benim gibi.
Ve geçmişte saklanmış çocukluğu,
Ortaya çıkıversin yüzünde tebessümle...
Kalemimin ilhamı hiç tükenmesin!

Gül, tüm mutsuzluklarımı, hayal kırıklıklarımı yakarım ben.
En gerçekçi olurum.
Cennetin bahçelerini dolaşmak nasip olmuş gibi çıldırırım,
Yer yön bilmeyen bedevi gibi kaybolurum yüzünde.
Çıkmazlarımın pusulası olur yüzünde ki gülücüğün yarattığı o çizgiler,
Hayatım olur, gerçeğim olur, en doğrum olur.
Sen gül, ben o zaman sığmam, kendi bedenime, yere göğe,
tebessümüne sığabileceğim kadar!

İnsan gülebildikçe özgürdür, ben senin gülüşünde
Cumhuriyetimi kurmak istiyorum!
Sen Gül.