hayrettin taylan




yırtılı umutların şafağında dile dolandı gelecek kavli
uzaklara götürü yazan yakın hayallerin sevilecek mecrasıyım
onulmazlığa dair bir duruşun beklenecek bekrisiyim
varılmazlığa vaha, leyli gecelere heceli şiir emekçisiyim
sarılmaya saha, anlaşılmaya kaide hücreler algısıyım
sevmeye gölge, yolunda yürümenin zeyl tasavvuruyum
bu yüzden ,en baştan, en sona kadar sevmenin zemzemlerinde yıka



yenik bir düş, yenilikçi bir damlanın deryası ve mutasal muhteşemliğin
içim dışım senle ıslanıyor, senle uslanıyor durulanmış duruşum
içsel nidamın sonuna ekleniyor ünlemsi bakışın
sana doğruluyorum bir doğrunun hakikat mizanında
sana yöneliyorum bir gerçeğin mutlaklık izanında
sana kalıyorum, bir aşkın kallavi sınırında

yeni dünyanın ilk günü gibi sevmeye büyüyor helalim
yeni bir aşkın beşiğinde sevmenin beşiğindeydin sallandırıyordum seni
yeni bir yazgının ve yazının adılıydın gönlümde
müstahaktım helaline
hakikattim cemaline
adem gibi ilktim dünyana…
Havva ben’den bir sondun

gömülü bir ankanın külünden açılmıştı gül gönlüm
kırmızıydı dünya, kırmızılıydı aşk
şuha nuh’tum, gemimde sen ve yine sen vardın
tavlı bir dağa bırakılmıştı kavuşmalarımız
medeniyet ile inanç arasındaydı yadımız
sevmekle ile hakikat arasatındaydı sandığımız
beklemekle ile hücre arasındaydı hicretimiz
inanmakla ile bilinç arasındaydı gerçeğimiz
bu yüzden , onulur payelerle paydaşlarımız aynıydı
bu yüzden , sevilir vefalara denklemdi algımızın aynası
bu yüzden, ben kadar aşk, aşk kadar kaderin sınırındaydı sevmek