Kendi içine devrilmiş karanlık dehlizlerden
Işığa koşuyordu yüzlerce can
Çektikleri her nefeste panik
Attıkları her adımda ölüm ile yaşama koşan

Kiminin aklında eş, kiminde kardeş
Oğlum için yaşamalıyım diyordu bir diğeri
Geçtiler yeni can vermiş ruhların üzerinden
Işığa ulaştılar eller üzerinde, yarı baygın

Dışarıda günah çıkarma törenleri, onlarca kamera
Tabutlar yağıyordu şehirlerden, havada kanlı duman
Düşlerin ötesinde bir yerdi Soma, dillerde isyan
Yaşamak kanlı mendildi, gözyaşlarını saklayamayan

Patlamış avuçlarıyla, kirli çizmeleriyle sedyede bir adam
Islaktı işçi tulumu, ölümü atlatarak ışığa tutunmuştu
Sevinç ile acıyı aynı anda tatmış, hayata sarılmıştı
Mahcup bir edayla sordu hemşireye, ‘kirlenir mi uzansam’!

Ölüleri verdiği halde, sönmedi Somanın maden ateşi
Bulutlara karıştı zehir, yağmur olup düştü mezarların üzerine
Kızıl bir isyanla ağlarken gökyüzü, hayat devam ediyordu
Yaman bir ağrıydı gözyaşı, usumuzu terk edip arşa akıyordu

Selahattin YETGİN