Sonsuz seherler istedim bütün ömrüm boyunca
Gülmedi yüzüm, ama hep sığındım yaradana
Ve beni bir gün ıhlamur ağacımla tanıştırdı kader
Aşılanınca o ağaca , ne gam kaldı ne keder...
Bu ağaç ki toprak, bu ağaç ki su, bu ağaç ki ateş
Toprağa, ateşe, suya ve Tanrıya aşık olan her kimse
Bu ağaç ateş gibi yakar, su gibi söndürür yüreği, gelsin gölgesine...

Başını dik tutup sağ duyusunu kaybetmek istemeyen her kimse
Bu ağaç bu koku efsunluyor insanı gelsin gölgesine
Kolay değil anılardan arınıp yaşamak
Kolay değil kendini tekrarlamak, yeniden doğmak
Anılardan arınıp, yeniden doğmak isteyen her kimse
Bu ağaç bu koku unutturur acı anıları gelsin gölgesine...

Ben bu ağaçla çiçeklendim, ben bu ağaçla yeşerdim
Yağmurları uslandırıp göğü kucakladım bu ağaçla
Tapmak, tapınmak değil ona olan sevgim haşa
Yaşamak uzun bir yolsa eğer "İki sevişme arası" olmamalı
Başka yollar aramalı geçmek için
Yağmurları uslandırıp göğü kucaklamak isteyen her kimse
Bu ağaç iki sevişme arası değil, gelsin gölgesine....

Yerkürenin sınırları içinde umuda hep yer var
Seninde tarlanda ilk hasat umut olsun gerisi kolay
Güneşin oğulları kızları hep burada doğdular
Düş değil bu eğer yürekten istersen
Bir kıvılcım eşliğinde güneşe gömülmek isteyen her kimse
Bu ağaç umut, bu ağaç güneş, gelsin gölgesine...

"Budur benim payıma düşen" deyip çekilmektense bir kenara
Hayatı bir cennet meyvası tadında yaşa
Ellerini, gözlerini bahçene dik ama bakmak için değil
Bir tohum dik bahçene, yaşlı gözlerinden, ürkek ellerinden
Emin ol ki önce yeşerecek sonra çiçekler açacak yüreğin
Gözlerini, ellerini bahçesine ekmek isteyen her kimse
İşin sırrı bu ağaçta beyaz aynalara konuk olmadan gelsin gölgesine...

Şiir ve Yorum Mehmet Fikret ÜNALAN