Üşüyorum sensiz
ıslanan gülüşlerimde
çaresizlik tam bir teslimiyet
katil kargaların gelişine bedenim
içimde hasretin dayanılmaz oldu
soluk alamaz oldu sevdam
kimsesiz dakikalarımda firari buselerim
anılar da kurudu artık

bir zaman yüreğimde beyaz duvağınla sen
tırmanırken umutlarına
şimdi kaçışını izledim yalınayak ey zalim sevgili
aşka susamış insanlar gibi
ay iz bırakır ayaklarının altında
ardına bakmayan gülüşlerini görür gibiyim
bahtsız sevgilinin yolculuğu nereye kadar
inkar eden aşkın
ölüm sancıları gibi
geçmeyen ağrılı günlerim
canım üşüyen defterlerimi yakıyor bir bir
ıslak buğu çökmüş gözlerine saatlerin
sesi kaybolur uzak odalardan

gezinen eskimiş duygularım damarlarımda
takat kesilmiş görmez fosil bedenimde
vakit geç oldu artık
hiç durduramadığın tren de durdu
artık inme vakti
elveda...!

üşüyorum ey sevgili
tut elimden son defa

Behçet Bük 335/9.5.2014