Unutkanlığın mirasım olsaydı
Belki de dediğini yapar unuturdum seni

Neden sana dair şiir yazamadığımı
Yazanları gördükçe kıskandığımı
Anlamamaktan geldim
Geç olsa da anladım

Şöyle geniş pencereden düşününce
Beni hayatla paylaşmadığını
Niçin güzelliklere siyahlar sürdüğünü
Ve neden kendime kaçıp durduğumu
Yalnızlığa hayaller kurduğumu
Anlamakta geciktim anne

Acılar kervanında
Seninle yol alırken
Ne olurdu bir kerecik sarılsaydın
Kızım diye okşasaydın yüreğimi
Mutluluğum şikayetin olmasaydı
Ne olurdu düşlerimi çalmasaydın
Belki de yarı yolda kalmazdım sensiz

Sahi anne
Neden sevginin kapısında kaldım
Bulutsuz çileler çektirdin
Öfken miydim kara bahtın mıydım
Neydim ahhh
Ah sorularım cevapsız kalacak biliyorum
İçim acıyor kalbim sancıyor
Haşa değilim nefesime dargın
Lakin yorgunum anne yorgun

Şimdi anlıyorum
Yaşam merdiveninde
Zorlukların basamağında bıraktığında
Meğer umutları yüklemişsin
Gücüme güç katmışsın
Farkına bile varmamışım

Küsmüş idim ya var oluşuma
Sanırdım ki sırtının kamburu
Aşının zehiri
Mutsuzluğun rengi benim
Geciktim sana geciktim anne
Özür dilesem duyar mısın

Kendine hapsedecek kadar
Sevmeseydin de
İçten gülüşlerini görseydim
Görseydim sana bu şiiri okurken
Yanaklarından süzülen beni

Meryem ASLAN