İLKBAHARDA MENEKŞELER AÇINCA

Kızlar geziniyor yol kenarında,
Bahar gelip biz yaylaya göçünce.
Mutluluk, serinlik dolar içine,
Yayık yayıp taze ayran içince.

Ağaçlar yeşerir açar çiçeğin,
Yaz gelsin, yaylada ekin biçeyim,
Kuş gibi yeğnilir, dersin uçayım,
İlkbaharda kuşlar birlik uçunca.

Kuzular meleşir, sincap oynaşır,
Karıncalar ordan ora kaynaşır,
Kış için evine yiyecek taşır,
Bahar gelip kış ayları geçince.

İnersin çayıra yaslanmak için,
Uçun kelebekler, serçeler uçun!
Konup da pınara soğuk su için,
Bahar gelip soğuk sular akınca.

Çıkıp dağlara da eğlenmek gerek,
Doğayla söyleşip dinlenmek gerek,
Gelin, yamaçlardan çiçekler derek!
İlkbaharda menekşeler açınca.

Karlar erimeye başlar yavaştan,
Sürüler inerler karşı yamaçtan,
Isır tereyağlı taze çomaçtan!
Bahar gelip kokusunu saçınca.

Çınarlar yeşerir dere boyunda,
Kar tadı vardır yayla suyunda,
Bir tatlılık olur yârin huyunda,
Sabah olup Güneş ışık saçınca.

Dört bir taraf yeşillere bürünür,
Doğada yeni bir yaşam görünür,
Çamurlu yollarda ne hoş yürünür,
Kar eriyip yollar çamur tutunca.

Arı gezer hep çiçekten çiçeğe,
Balını doldurmak için peteğe,
Söğüt dallarını yerlere eğe,
Doğa ana yeşil ışık yakınca.

Arif’in gönlü geçmez yayladan,
Yayla özlemidir onu ağlatan,
Koparıp gönderin taze çağladan,
İlkbaharda badem çiçek açınca.

Arif GÖLGE
(Ankara, 28 Ocak 1983)

(Not: Bu şiir, 26/06/2001 tarihinde, Mersin 2. Noterliğinin 13671 yevmiye no.su ile yazarı adına tescil edilmiştir.)