Sırtımıza yüktür, rüşvetçi hazlar,
Hırsızı, arsızı tutan utansın…
Gözleri açmada, aciz cihazlar,
Apaçık yalanı yutan utansın…

Gelince nefisle şer bir araya,
Villalık hayaller çıkar saraya…
Tamah edip mala mülke paraya,
Vicdan namusunu satan utansın…

Akıldan kopmaktan, fikirler kirli,
El-etek öpmekten, zikirler kirli…
Harama sapmaktan şükürler kirli,
İnsanlığı çöpe atan utansın…

“Türklükle bir türlü şad olamadık”,
Yerine başka da ad bulamadık…
Arap mıyız neyiz, tam bilemedik,
İnanca esaret katan utansın…

Barış değil midir, İslam’ın aslı,
Nerde, kaç asırdır hoşgörü faslı…
Sanıp da kendini “Peygamber” nesli,
“Günahkâr” kullara çatan utansın…

“Ermeni’yiz” diye keyfince bağır,
Lakin Türk’üz deme, cezası ağır…
Açılırken ufka soysuz bir çığır,
Gaflet çamuruna batan utansın…

Hak-hukuk gözetmez, çıkarı seven,
İnsaftan söz etmez, zalimi öven…
Azdıkça mazluma, masuma söven,
Kulağın üstüne yatan utansın…

Bebek katiline özlem çekeni,
Hilâle düşmanca gözle bakanı,
Uğruna ölene burun bükeni,
Yarılıp yutmayan vatan utansın…

Veli BOSTANCI