Olur da bir gün yaşlanır, beğenmezsek birbirimizi
Feri sönmüş gözlerimizle tanıyamazsak kendimizi
Gölgeleri boylarını aşan korkular, kovalarsa arkamızdan bizi
Ne yaparız sevgilim, yüreklerimiz bölünürse ikiye?

Olur da bir gün zaman aşımına uğrarsa kaderimiz
Tükenirse sevgimiz ve ayrılığı isterse gönlümüz
Hangi eski şarkıyı çalar radyomuz
Acaba çalan o şarkıyı duyar mı kulağımız?

Yaşlandıkça, penceremizden güneş
Kapımızdan misafir eksilecek biliyorsun
Her şey soğuk, her şey heyecansız görünecek gözümüze
Gri bulutların gökyüzündeki yolculuğu gibi
Sürükleneceğiz koridorlar boyu
Odalar boş, biz sarhoş, düşeceğiz birbirimizden uzağa
Kimse tutmayacak elimizden
Sözlerimiz boğulacak dilimizde
O zaman ne yapacağız
Bir sen, bir ben, bir de kısık sesimiz yanımızda?
Bağırsak da nafile kimse duymaz sevgilim, kör kuyular yutar bizi...

Kim bilir, başka bir alemin düzeni kurulacak gözlerimizde!
Masum türküler söylenecek, sazlar çalınacak yokluğumuzda
Yaşamak, yalnızlık kabul edilecek gıyabımızda!..
Sevinenler, üzülenler toplanacak bahçemizde...

Hayat bu sevgilim, her zaman güçlü olmuyor yaşamın kolları
Taşımak için seni/beni zorlanıyor bilekler
Acının özlemi olmaz, geçen günler geri gelmez
Hiçbir Allah’ın kulu inan ki, bizim için seferber olmaz
Hadi tutuşalım el ele, eskiden olduğu gibi sarılalım birbirimize
Elim elinde, adım dilinde olsun, yad edelim gençliği
Bu hayat noktayla tanışana, ruhlarımız uçuşana kadar
Teselliyi çok görmeyelim kendimize...

Rukiye Çelik
4 Nisan 2014/ANKARA