gitmeyi sevdim
tekerleri yağmuru ezen otobüsün camından düşerken buğular



...



yolculuğun

yanı başımda duran kitabından okuyorum seni

üzeri dağ

altı arz bilinmeyeni görmelerin dövülmesinde

vedalara sarılı ihtiyar bir kadın mendili salladım geriye

unuttuğum

en unutulmaz düşün kapısıdır gözlerin

ve her açılıp kapanması

aşk dilediğim sonsuzluğu çağrıştırır

yol üstü

tek tük sıralanmış sıvasız umutlara




...



yalnızlığımı

bir küçük çantaya sığdırdığım sabahın sessizliğinde

sadece çığırtkan adamların

ekmeği toplama çabasını duyumsadım

gözlerimi alamadığım peronun silik rakamları

son bir yazı

son bir kimsesizliği tarife hazırlanıyordu

sen sadece

aklımın o an başlayan yağmurunda

bize çabaladığım değerleri ıslatmasını hissedebilirsin

ki

kaç yitik şiir gömdüm yağmurlu usumun cümlelerine

kaç pişmanlık serdim sulara kapılmış sel yıkılmalarına

şimdi solumun tecrit altına sakladığım yokluğunla

sonu hesaplarıma karalama olarak düşen uzakları sevdim

gitmeme alışmadığım bir sureti takarak asılsız yüzüme

asfaltın sağına düşen harflerin

yanı başındaki rakamları içiyorum

anladım ki

hiç geride bıraktığım olmamışsın

sadece kendini büyütene kadar var olmamı istemişsin




...


artık yüreğimin dağınıklığını görmezden geliyorum

yolculuğun süren tekerrür dolu anılarını

başımın altına yastık yaparak kapadım gözlerimi

üzerime serilen boşlukların soğuk kanamasıyla

gidiyorum hiç gitmediğim uzakların çocukluğuna

vedayı hak edenin olmamasına

söyleyemediğim bir çalıntı susmayı yerleştirdim dilime

ve ağır ağır kutsanan yolun içinde yenileniyorum





...



yeni bir başlangıcı zorlaya zorlaya kabul etmektir hayat...!