Bu aralar
iyiyim demenin sadece lafta kaldığı bir girdaba düşmüşüm
içten içe yalnızlık ülkesinin en izbe köşesine göçmüşüm
bilmiyorsun.



Umutlar, parmaklarımın uçlarına sarılmış düşmemek için sarkıyor.



Anadan doğma günahkarım bu aralar
her bir adımımda basıyorum güzel olan her şeye
bu aralar
yasak olan her şeyi seviyorum
sevdiğim her şey gibi öldürüyorum
ağaçta çiçeklere bayılıyorum
sonra yolup vazoya koyuyorum
seyrediyorum ölümünü dudağımda buruk bir gülümseme.




Bir çocuğun siyah saçlarını okşuyorum
masumluğunu görmemek için kapatıyorum gözlerimi
sonra onu vuruyorum bana bakan yüzünden
insanım diye avutuyorum kendimi
çiğ süt veren de suç.




Kalpte taşıdığım ne varsa artık ağır geliyor bana
meydanın ortasına bırakmak için yürüyorum
dolmuşlar bozuk
Galata’dan denize atlıyorum
feribotlar çalışmıyor
Deniz gibi iskemlesine kendi vurmuş ayağını.
yüzüyorum Mahir’im bu konuda
bir el uzanıyor elime
kardeş eli ne güzel diyorum
sonra güzel olanı öldürüyorum
kafamda var olan düşüncelere gönderme yapıp
bir kulaç da meydanı arşınlıyorum.




Kan kokusu iyi geliyor harabe duygularıma
vampire dönüşüyorum yavaş yavaş
içiyorum içiyorum
dudağımın kıyısından damlıyor kanım..




Sırtıma bir cop iniyor
alıp o eli öpüp başıma koyuyorum
büyüksün diyorum
toprak ayağımın altından kayıyor yavaş yavaş
herkes ayakta uyuyor
kaybolan şehitlerin çığlıklarını bir kaç kişi duyuyor
kulaklarımı kapatıyorum
ne kadar çok gürültü var
safsata bunlar
sırtımda bir kurşunun yakıcı sızısı
tadı geliyor dilime
yalayıp yutmaya çalışıyorum
boğazımda bir yumruya dönüşüyor
susuyorum
susmayı öğreneli beri
beni sokmayan yılan bin yıl yaşasın diyorum
içten içe kaybolup gidiyorum.


Bu aralar ölümle yarışıyorum.Bilmiyorsun.



Ayvazım DENİZ