ölü sözler söyleyen dudağım
bak şimdi sana baharlar getirdim
nasıl saklandığımı bir bilsen
yıllar geçtikten sonra mezarda
karşımda durup şarkı söyleyecek olanı
bir nefeste unutuyorum desem

sen başka yerde
tutundukça elin kayacakmış gibi
bulup bulup yitirirken aşkı
niçin seni sınıyorlar ki
dalın ucunda bir yaprak
geçmişine ihanet etmez ki

orada dişlerini sıkmak yok
komik oluyor belki düşündüğümde seni
sularını göğe benzetip düşerken
bir çocuğun sevinciyle çekip gitmeni
eğer sarılacak bir ışık seli değilsen elimde

detay anlatılabilseydi harfler şöyle söylerdi
kök gövde budak ayrıntısında gizli daireler
bir fısıltı üzerine rüzgara anlatılmış
yetişin boyumuzun bittiği yerde ölüm var

beni bizi ve bütünlüğümüzü
parçalanmış gibi gösteren varlık
aslın çoğalmış yeni gölgesidir
kötü yanlarıma bakıp acı çekişim ondan

aralar durgunluğunu gösterdikçe
boşluk havliyle kendisinden ayrılan haykırışlar
göz olmak için karışıyormuş
çözün beni
sevginizle çoğalıp yok olayım
ucu kaçmış bütün güzellikler adına.