silkelerim karanlığı uyanmaz güneş uykusundan
ay ışığı düşmez avuçlarıma







uçurumlar dökülür gülüşüne
üşür hüznünde kırlangıçlar
sokakta mor erguvan sızısı
çaresiz serçe kokusu siner nefesine
karanlık yakar rüyalarını ağlarsın ağlar ağlar..




okulda zil sesi
yok yazılırsın yoklama fişine
ya sokak çocuğu
ya da çocuk gelin diye geçersin tutanaklara
çığlığına asılır karnen
baharın firar eder yaralı yüreğinden
bir acı eser ki rüzgar, jilet yutar gibi boğazından
içinde ölür rengarenk kelebekler
ay ışığında vurulur sesin
kör kuyulara düşer çığlığın duymazlar duymazlar..
küçülür küçülür evren




haydi bayım
şimdi insanlıktan bahset bana sabahtan akşama kadar
daha ne kadar ağrıyabilirdi ki yüreğim
artık bütün öykülerde dram fasıl fasıl..
bütün yaralarda bıçak izi
beyaz papatyaları kesin bileklerinden
kan aksın ellerimden
örtün gözlerimi öleyim usul usul..
















Nisan/2014/Antalya
Sıtkı Özkaya