Kardeş, yakma yıkma,
açsın yine, Gül bahçeleri...
Köprüler kur, tut barışı bırakma…
İslam’a sarıl sımsıkı,
yıkılsın, fitnenin kaleleri…

Uçuk aklın, çanak tutuyor,
coşturmak için ateşini.
Odununu sırtlanmışsın,
bizi bitiren bölünüşün…
Salyaları akıyor,
ejderha üfürüşün.

Dost sandıkların,
Tescilli dönektir.
kuyu kazar, hain döller….
"çiçek yine çiçektir"
Keje başka, Gül başka söyler.

Ey koca çınar,
dinsin bu, onursuz sancı.
Bittiğin yerde ulusun.
Nereye gitsen yabacı,
sen Anadolu’sun.

Tarihini unutma,
karnın ihanete tok.
Bırak, el elinde ölümü…
yakmaya gerek yok,
beraber çözülecek düğümü…

Hatırla!
Semaların bunaldığı an,
mermilere dar geldi,
çarpışarak durdu zaman...
Ateşten seldi?
Müslüman milletin,
Topyekûn ,
Zafere koştuğu meydan...

Gittin başka toprağa,
bağrına kim basar.
Ötesi gurbet.
Militan bir ruhla,
insan kendini asar.

Biz biz olmasak,
ne ermeni ne yahudi,
zor kurtarırdı canını.
Kendine gel hadi.

Zelal burada,
Zeynep, Tuğçe’de,
ekmek ortak,
farklı değil ki neşede…
Bu toprağın destanını,
yatana sor, utanma,
kucak kucağa Çanakkale’de.

Durma insanlıktan ırak,
Barışa koş gel de,
Dualarını bırak,
Kucak kucak, Çanakkale’de…
Nis.12-Arifiye