Göğsümde bir kadın devrildi yıllar önce
Eskimeyen şarkıların daha içten söylendiği zamandı
Yüzüm yok benim adını anmaya
Bilmem o halen anıyor mu adımı
Dört duvar kızıl şimdi
Saçları gibi
Her gün doğumunda hiçlik süzülüyor içeriye
Özlediğim gözleri gibi
Ve geceye vuruyorum kendimi...

Göz yaşlarım kristalleşmiş
Kim alacak onları saçlarımı okşayıp?
Halen kabul edemedim yenilgimi
Yeni sağanaklar süzülüyor yüzümün toprak renginden
Bir ağaç olsam şimdiye çoktan yeşerirdim yeniden
Bir kuş olsaydım uçar kaçardım bu diyarlardan
Ateşim ben, külüm ben sönüp sönüp tekrar yanan...

Sen bilirsin
Beni dünyaya getirdin anne
Ne zaman uslanacak bu yürek
Ne zaman buza ya da taşa dönüşecek
Ne yapmalı, neylemeli
Her zaman çıktı dediklerin baştan başa
Söyler misin ne zaman dönecek bu yürek taşa?
Bak yine gözümde göllendi yaşlar
Söyler misin ne zaman akıl gelecek başa...

Kendimi dev saymadım hiç
Ama bir tek şu yüreğime söz geçiremedim
Korkutuyor beni bu halleri
Hani birden duruverse umurumda bile olmayacak
Ama durmak ne kelime büyüdükçe büyüyor hayırsız
Öyle bir hızla atıyor ki bir ileri bir geriye
İster istemez karıştırıyorum günleri ayları
Ne kural biliyor ne izan sevgi yolunda
Hiç mi gevşemez bunun yayları...

Of ne bileyim işte
Bu derdin özge çaresi yok galiba
Ya kendini yok sayacaksın
Ya da uyup yüreğine ağlayacaksın
Vicdan denen ölçü varsa eğer anlayan anlar
Gecenin hinoğlu hin karanlığı bastığında
Mutlaka iki damla yaş olacak yastığında
Serilip yatan kırık gövden sabahı zor eder
Bir o yana bir bu yana döne döne
Sabret!
Belki biraz uyuklarsın tan yeri attığında...

Göğsümde bir kadın devrildi yıllar önce
Bitip tükenmek bilmeyen mürekkebiyle
O gün bugündür yazıyorum işte
Kelimeler makinalı tüfek gibi
Her son satırı yazdığımda gülen göz bebeklerim
Sesleniyor yüreğime: Yine beklerim
Ve bakalım ne zaman son defa gelecek
Uslanmaz koca yüreğim...

Mehmet Fikret ÜNALAN